Σε μόνιμο βραχνά για τη Κυβέρνηση εξελίσσεται η εργασιακή μεταρρύθμιση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να εμμένει στις σκληρές θέσεις του για πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και την ελληνική πλευρά να αναζητά απεγνωσμένα σημείο επαφής με τους Θεσμούς. Μετά την άκαρπη προσπάθεια του υπουργείου Εργασίας να μεταθέσει τα εργασιακά στη τρίτη αξιολόγηση, το Μαξίμου έβγαλε από τη φαρέτρα του ένα δεύτερο όπλο προκειμένου να λιώσει το πάγο με τους δανειστές. Σύμφωνα με πληροφορίες το προηγούμενο διάστημα ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας με την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, με στόχο να βρεθεί η «χρυσή τομή» για τα εργασιακά σε ανώτατο επίπεδο και να κλείσει έγκαιρα η δεύτερη αξιολόγηση.
Το σχέδιο Μαξίμου έπεσε γρήγορα στο «κενό», καθώς η συζήτηση δεν έγινε ποτέ. Ήταν προφανές ότι το χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές ήταν αγεφύρωτο. Εξάλλου, οι επικεφαλής των δανειστών δεν κρύβουν τις ακραίες θέσεις τους για την εργασιακή και ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Έχουν κάνει γνωστό προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν θα δεχθούν καμία ανατροπή στις αλλαγές που προβλέπουν οι μέχρι σήμερα Μνημονιακοί νόμοι για τις εργασιακές σχέσεις και έχουν ήδη εφαρμοστεί τα δυο προηγούμενα χρόνια, βάζοντας έτσι «πάγο» στην απαίτηση της Κυβέρνησης για επαναφορά τόσο των συλλογικών διαπραγματεύσεων όσο και τις ισχύος των κλαδικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων.
Υψηλόβαθμοι παράγοντες του Κυβερνητικού επιτελείου επισημαίνουν ότι η ελληνική πλευρά έχει κάνει σημαντικές υποχωρήσεις στις ομαδικές απολύσεις και την μεταρρύθμιση του συνδικαλιστικού νόμου με την προϋπόθεση να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις στη προ μνημονίων εποχή. Ωστόσο, ούτε αυτό καλύπτει τις απαιτήσεις του ταμείου, το οποίο θεωρεί ότι η αγορά εργασίας χρήζει μεγαλύτερης ευελιξίας για να ανακάμψει η οικονομία.
Την ίδια στιγμή, η σκληρή στάση του ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις έχει δημιουργήσει ισχυρό εσωτερικό μέτωπο κατά του ταμείου σε Κουμουνδούρου και Κυβέρνηση. Καθημερινα πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν μπλόκο του ταμείου από την οποιαδήποτε συμφωνία. Υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη θεωρούν ότι το ΔΝΤ προσπαθεί να ανοίξει από την Ελλάδα την κερκόπορτα που θα οδηγήσει σε πλήρη κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων σε όλη την Ευρώπη. «Ανατρέπονται κατακτήσεις δεκαετιών που αποκτήθηκαν με αγώνες από το εργατικό κίνημα», λέει χαρακτηριστικά κυβερνητικός αξιωματούχος, επισημαίνοντας ότι οι αποφάσεις που θα ληφθούν δεν πρέπει να παραβιάζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι η υπουργός Εργασίας έχει τονίσει σε αυστηρό τόνο κατά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης και Κοινωνικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις θα πρέπει να αποτελούν κύρια συνιστώσα του Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων, όπως είναι κύρια συνιστώσα του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου.
Ωστόσο και αυτό το σχέδιο της Κυβέρνηση ναυάγησε από τις πρώτες διαπραγματεύσεις του Χίλτον, καθώς οι ευρωπαϊκοί Θεσμοί που συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της αποχώρησης του ΔΝΤ από το οικονομικό πρόγραμμα επέλεξαν να παίξουν το ρόλο του Ποντιου Πιλάτου.
Κάπως έτσι φτάσαμε στη πρόταση της ελληνικής πλευράς να συμπεριληφθεί στη Διακήρυξη της Ρώμης η ανάγκη για σεβασμό του “ευρωπαϊκού κοινωνικού και εργασιακού κεκτημένου σε όλα τα κράτη-μέλη”. Πρόκειται για ακόμη ένα σχέδιο της Κυβέρνησης να πιέσει τους Ευρωπαίους ώστε να πείσουν το ΔΝΤ να χαλαρώσει την στάση του σε θέματα που έχουν αξιακό χαρακτήρα για την ευρωπαϊκή ένωση.
Πηγές από το Μέγαρο Μαξίμου αναφέρουν ότι δεν πρόκειται για κίνηση-πυροτέχνημα από την ελληνική πλευρά, αλλά για μια συντονισμένη προσπάθεια της Κυβέρνησης να βάλει ένα τέλος στις παράλογες απαιτήσεις του ΔΝΤ, το οποίο ναρκωθετεί το διάλογο, εγείροντας υπερβολικές και εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου απαιτήσεις για τα εργασιακά. Αυτό σημαίνει ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός πιθανώς θα αναζητήσει συμμαχίες κατά τη σύνοδο της Ρώμης για τα 60 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης.
Τι ζητά το ΔΝΤ
- Υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών
- Δυνατότητα του εργοδότη για μη αποδοχή και μη πληρωμή όλων των εργαζόμενων του σε περίπτωση απεργίας, όταν αυτή, για παράδειγμα, συνοδεύεται από κατάληψη του εργοστασίου ή από παρεμπόδιση προσέλευσης στην εργασία (lock out).
- Αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση απεργιών (50%+1).
- Αυξηση των ομαδικών απολύσεων από το 5 στο 10%
- Αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο
