Κάποιοι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εξισώσουν τα ασύμμετρα, προσπαθούν να συγκρίνουν την εξωτερική και μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τις… ελαφρώς σουρεαλιστικές επιλογές της εποχής ΣΥΡΙΖΑ.
Την ώρα που η Αθήνα κρατά σθεναρή στάση απέναντι στα καουμποϊλίκια του Χαφτάρ και της “κατακερματισμένης” Λιβύης, αρνούμενη να γίνει ουρά γεωπολιτικών παιχνιδιών και στέλνοντας το μήνυμα πως η Ελλάδα δεν μασάει σε απειλές ούτε σε μεθοδεύσεις, κάποιοι επιμένουν να ψάχνουν “ίσες αποστάσεις”.
Ξεχνούν ίσως, ή κάνουν πως ξεχνούν, πώς και ποιοι άνοιξαν τα σύνορα με το δόγμα «η θάλασσα δεν έχει σύνορα», πώς στήθηκαν σκηνικά ντροπής στη Μόρια και πώς ευτελίστηκε κάθε έννοια εθνικής στρατηγικής.
Τότε που η εξωτερική πολιτική ήταν… φεστιβάλ συμπάθειας και οι ΜΚΟ είχαν μεγαλύτερη ισχύ από την ίδια την κυβέρνηση.
Σήμερα, είτε το θέλουν κάποιοι ειτε όχι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κρατά το τιμόνι με πυγμή. Όχι με κορώνες, αλλά με μεθοδικότητα, αποφεύγοντας τις τρύπες των εντυπώσεων και των βιαστικών ηρωισμών.
Κι αυτό δεν είναι θέμα κομματικής πίστης — είναι θέμα σοβαρότητας.
Ίσως γι’ αυτό ενοχλεί τόσο.
