Μερικές σκέψεις για τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, αλλά κυρίως για την ώθηση που δίνει η νέα γενιά στις κινητοποιήσεις και τις μεγάλες διεκδικήσεις.
Όσοι δεν έχουν πέσει με αλεξίπτωτο στη χώρα γνωρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη κόπωση και ψυχολογική φθορά στη νέα γενιά. Το νέο “αίμα” μας μεγάλωσε σ’ ένα νοσηρό περιβάλλον βαθιάς οικονομικής κρίσης και κοινωνικής σήψης. Στην καρδιά των μνημονιων, των περικοπών και της πλήρους υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.
Έζησαν την απόλυτη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, δουλεύοντας για υποκατώτατους μισθούς, με ωράρια λάστιχο, χωρίς δικαιώματα. Στερήθηκαν τις ξέγνοιαστες στιγμές της εφηβείας -και όχι μόνο- , είδαν τους γονείς τους να απολύονται σε μια νύχτα, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους να χάνουν τις συντάξεις τους. Μη ξεχνάμε ότι οι απόμαχοι της δουλειάς πλήρωσα πάνω από 80 δις ευρώ από τις τσέπες τους την οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαπενταετίας.
Ακολούθησε στη συνέχεια μια πανδημία που “σάρωσε” την καθημερινότητα τους, ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση που επέτειναν την κρίση και συνέχισαν να κάνουν ανυπόφορη της ζωή τους.
Έχουν, λοιπόν, απηυδήσει και είναι απολύτως λογικό. Δεν έχουν σταματήσει να τρώνε χαστούκια. Ζουν σ’ ένα καθεστώς μόνιμης κρίσης, χωρίς όνειρα, δίχως προσανατολισμό για το μέλλον τους. Και όχι μόνο δεν βρίσκουν ευηκοα ώτα στις τρεις εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) που υποτίθεται διασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, αλλά εισπράττουν μόνιμα αδιαφορία.
Η ζωή τους, λοιπόν, έχει “εκτροχιαστεί” εδώ και αρκετό καιρό απο τις ράγες της…κανονικότητας. Η τραγωδία των Τεμπών, απλά, αποτέλεσε τη σπίθα για την αφύπνιση τους. Ο κινητήριος μοχλός για μια καθολική κοινωνική αντίδραση που διεκδικεί τα αυτονόητα. Σεβασμό στον πολίτη, ισονομία, διαφάνεια, αμερόληπτη, ανεξάρτητη και κυρίως ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης. Και φυσικά, πραγματική διασφάλιση της ασφάλειας, της αξιοπρέπειας και της προσωπικής ευημερίας των πολιτών, οι οποίοι πληρώνουν διαχρονικά και με το παραπάνω τη συντήρηση και λειτουργία του κράτους.
Η τραγωδία των Τεμπών, μάλλον ήρθε να επιβεβαιώσει στους πολίτες ότι το κράτος παραμένει παραλυτο, συνεχίζει να αδιαφορεί, να μην τους υπολογίζει. Δεν τους σέβεται, δεν τους προστατεύει και ,δυστυχώς, δεν μαθαίνει από τα λάθή του. Όμως, τώρα έχουν μαζευτεί πολλά. Η κακοδιαχείριση, η απουσία κρατικού μηχανισμού ,η ανοργανωσιά και η θηριώδης γραφειοκρατία που μαστίζει κάθε πτυχή της ζωής μας δεν κοστίζει μόνο κάποια παραπάνω ευρώ στις τσέπες μας, κοστίζει ζωές.
Πίσω από κάθε αφορμή, λοιπόν, κρύβονται πολλές αιτίες. Είναι το “Μάτι”, είναι τα “Τέμπη”, είναι η Εθνική οδός Αθηνών-Πατρών, η οποία είχε ποτιστεί με αίμα μέχρι να εκσυχρονιστεί μετά από δεκαετίες, είναι η πυρκαγιές και οι πλημμύρες που αντιμετωπίζονται με γονατογραφήματα. Είναι όλα αυτά που σε κάνουν να θεωρείς ότι τα λεφτά που καταβάλεις με κόπο στο κράτος, από τη στιγμή που γεννιέσαι μέχρι τη στιγμή που κλείνεις τα μάτια σου, πάνε στο καλάθι των αχρήστων ή στις τσέπες κάποιων άχρηστων. Ας ακούσουμε, λοιπόν, τι λένε οι νέοι και τι διεκδικούν. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν να χτίσουν το μέλλον της χώρας πάνω σε στέρεες βάσεις.
