Μια νέα ψηφιακή αναπαράσταση του Τιτανικού προσφέρει πρωτόγνωρες εικόνες και αποκαλύψεις για τη μοιραία νύχτα που το πλοίο βυθίστηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό, παρασύροντας μαζί του πάνω από 1.500 ζωές.
Η ανασύνθεση, η οποία πραγματοποιήθηκε σε βάθος 3.800 μέτρων, δημιούργησε ένα εξαιρετικά λεπτομερές τρισδιάστατο μοντέλο του πλοίου. Χρησιμοποιώντας 700.000 φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από υποβρύχια ρομπότ, οι επιστήμονες κατάφεραν να ανασυνθέσουν το ναυάγιο με εκπληκτική ακρίβεια, ρίχνοντας φως σε νέες πτυχές των τελευταίων στιγμών του Τιτανικού. Ανάμεσα στα ανακαλυφθέντα στοιχεία, ξεχωρίζει η επιβεβαίωση της ηρωικής στάσης των μηχανικών, οι οποίοι διατήρησαν τα φώτα του πλοίου αναμμένα μέχρι το τέλος.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά ευρήματα είναι η απεικόνιση ενός λεβητοστασίου κοντά στο σημείο όπου το πλοίο κόπηκε στα δύο. Επίσης, η σάρωση αποκάλυψε μια ανοιχτή βαλβίδα ατμού, κάτι που υποδηλώνει ότι το ηλεκτρικό σύστημα του Τιτανικού παρέμενε ενεργό μέχρι την τελευταία στιγμή.
Σύμφωνα με τον ειδικό του Τιτανικού, Parks Stephenson, αυτό πιθανόν οφείλεται στους μηχανικούς που «έμειναν πίσω για να φτυαρίζουν κάρβουνο στους φούρνους, ώστε να κρατήσουν τα φώτα αναμμένα». Όπως λέει, «διατήρησαν το ρεύμα μέχρι τέλους, για να δοθεί χρόνος στο πλήρωμα να ρίξει τις σωσίβιες λέμβους με ασφάλεια – με φως και όχι στο απόλυτο σκοτάδι».
Πως μικρές τρύπες βύθισαν το τεράστιο υπερωκεάνιο
Τα νέα στοιχεία επέτρεψαν τη δημιουργία μίας προσομοίωσης της βύθισης του πλοίου, που δείχνει ότι η πρόσκρουση με το παγόβουνο άνοιξε μικρές τρύπες σε μέγεθος κόλλας Α4 κατά μήκος του κύτους.
Αυτά τα κενά, παρότι μικρά, επέτρεψαν στο νερό του Ατλαντικού ωκεανού να μπει σε έξι από τα 16 στεγανά διαμερίσματα του υπερωκεάνιου. Ο Τιτανικός ήταν κατασκευασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να συνεχίσει να επιπλέει ακόμη και αν τρία ή και τέσσερα στεγανά πλημμύριζαν. Ωστόσο, η σύγκρουση με το παγόβουνο δημιούργησε μία σειρά από μικρές τρύπες κατά μήκος του πλοίου, με αποτέλεσμα τη βύθισή του.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από το University College London και το Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ, με τη βοήθεια προηγμένων αλγορίθμων και υπερυπολογιστών. Σύμφωνα με τον καθηγητή Jeom-Kee Paik, η βύθιση οφείλεται σε μια σειρά από φαινομενικά ασήμαντες ζημιές που σε συνδυασμό οδήγησαν στην καταστροφή.
Στη σάρωση αποτυπώνονται προσωπικά αντικείμενα των επιβατών, και η αντίθεση μεταξύ της σχεδόν άθικτης πλώρης και της διαλυμένης πρύμνης αποκαλύπτει τη βιαιότητα της πρόσκρουσης στον βυθό. Για τον Parks Stephenson, η σάρωση λειτουργεί σαν μια «σκηνή εγκλήματος», με κάθε λεπτομέρεια να φέρνει τους ερευνητές πιο κοντά στην αλήθεια, αλλά αφήνοντας πάντα ανοιχτά ερωτήματα.
«Ο Τιτανικός είναι ο τελευταίος επιζών αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής», δήλωσε χαρακτηριστικά. «Και έχει ακόμη ιστορίες να πει».
Η τεχνολογία δίνει πλέον στους ιστορικούς και το ευρύ κοινό ένα εργαλείο άνευ προηγουμένου για να ανακαλύψουν τι πραγματικά συνέβη τη νύχτα της 14ης Απριλίου 1912. Ωστόσο, όπως και το ίδιο το ναυάγιο, η πλήρης αλήθεια ίσως παραμείνει για πάντα στο σκοτάδι του Ατλαντικού.
