Ήταν αναμενόμενο να αντιδράσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και όχι μόνο, όταν στην ομιλία του ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για αξιολόγηση Συνταγματικά και θεσμικά κατοχυρωμένη. Και θα πρέπει να πούμε, ότι στο σημείο αυτό, τα κόμματα που αντέδρασαν, εκφράζουν αυθεντικά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού – δυστυχώς.
Αν εξετάσουμε την αντιπολίτευση σε όλα τα χρόνια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, καταλήγουμε σε ορισμένα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. Πάντα, οι κατηγορίες εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης, ήταν δύο κατηγοριών: οι κυβερνώντες είναι διεφθαρμένοι ή οι κυβερνώντες είναι προδότες. Πότε, κανένα πολιτικό κόμμα όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση δεν εστίασε στην πολιτική ανεπάρκεια ή την ανικανότητα. Ακόμη και για τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1989, οι κατηγορίες που οδήγησαν τελικά και στην πτώση του αφορούσαν την διαφθορά αφενός (σκάνδαλο Κοσκωτά) και την ηθική αφετέρου (Δήμητρα Λιάνη). Ήταν ευκολότερο για τους Έλληνες τότε να καταψηφίσουν τον Ανδρέα επειδή είχε εξωσυζυγική σχέση, παρά για το γεγονός ότι στα οχτώ χρόνια που είχε κυβερνήσει διέλυσε το κράτος και έθεσε με συνέπεια τις βάσεις της χρεωκοπίας που ακολούθησε 20 χρόνια αργότερα.
Ακόμη, ο Κώστας Καραμανλής ζητούσε να φύγει από την εξουσία «ο αρχιερέας της διαπλοκής» – αν και ο ίδιος δε χρησιμοποίησε ποτέ αυτή την έκφραση, αλλά δεν έχει σημασία – ενώ μερικά χρόνια αργότερα ο Γιώργος Παπανδρέου θα απαιτήσει να φύγει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (απειλώντας να μην ψηφίσει την ανανέωση της θητείας του Καρόλου Παπούλια, κάτι που αξίζει να θυμηθούμε μιας και πολλά ήταν τα όσα ανέξοδα ακούστηκαν περί πολιτικού έθους που τάχα δεν ακολουθήθηκε κατά την εκλογή Τασούλα) ως η κυβέρνηση των «σκανδάλων» Βατοπεδίου και Ζαχόπουλου.
Ασφαλώς και υπάρχει μια πολύ απλή και λογική εξήγηση σε όλο αυτό: αν απαιτηθεί να εγκαταλείπει την εξουσία ένας πρωθυπουργός που κατηγορείται για ανικανότητα, για ανεπάρκεια, επειδή δεν είναι κατάλληλος για τη δουλειά που του ανατέθηκε, τότε γιατί δεν θα μπορούσε να αποπεμφθεί για παρεμφερείς λόγους ένας γιατρός δημοσίου νοσοκομείου, ένας δικαστής, ένας εκπαιδευτικός, ή ένας οποιοδήποτε ανεπαρκής, ανίκανος ή γενικότερα ακατάλληλος ΔΥ;
Έτσι λοιπόν, και η παρούσα αντιπολίτευση, δεν θέτει στο επίκεντρο ζητήματα ανεπάρκειας ή ακαταλληλότητας μέρους ή συνολικά των μελών της παρούσας κυβέρνησης ή του Πρωθυπουργού. Κατά πρώτον, γιατί ίδιοι, είναι εκατό φορές πιο ανίκανοι, αποδεδειγμένα. Δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο Φάμελλος με το Σπίρτζη θα έφτιαχναν καλύτερο σιδηρόδρομο, ούτε φυσικά ο Ανδρουλάκης με τη Μιλένα Αποστολάκη. Και φυσικά δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στην κόρη του Νίκου Κωνσταντόπουλου, στον φαλακρό έμπορο ελιξηρίων καταπολέμησης της φαλάκρας, στον ελληνοχριστιανό που κάνει υπακοή στο θρόνο Μόσχας αντί για της Κωνσταντινούπολης, στα σταλινικά απολιθώματα ή στα λιμά της Αριστεράς. Και κατά δεύτερον, αν τελικά το βασικό κριτήριο για μια κυβέρνηση έχει να κάνει με την αποτελεσματικότητά της, αν η αντιπολίτευση πρέπει να εστιάζει μόνο στο αν η κυβέρνηση είναι ή δεν είναι ικανή, και όταν δεν είναι, να νομιμοποιείται να ζητά αυτή να αντικατασταθεί, αυτό κατευθείαν θα συνεπάγεται, πολύ περισσότερο μάλιστα, νομιμοποίηση του αιτήματος των πολιτών, να αντικαθίστανται γενικότερα, οι ανεπαρκείς και οι ανίκανοι. Και αυτό, δεν το θέλουμε. Κυρίως δε, ένα μεγάλο τμήμα εκείνων που διαδήλωσαν πρόσφατα σε διάφορες πόλεις της χώρας, αιτούμενοι «Δικαιοσύνη»…
*Ο Ευάγγελος Κούμπουλης είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας
Διαβάστε ΕΔΩ περισσότερες απόψεις
