«Ήταν τύχη, ήταν σύμπτωση, θα έλεγα ήταν περίπτωση…», έλεγε στους πρώτους στίχους ο Λευτέρης Πανταζής στο μεγάλο σουξέ του, «Ταραχή», (1989). Ανάλογα λοιπόν κι εγώ, κατά τύχη, έπεσα σε μια ομάδα, και κατόπιν σε δεύτερη, τρίτη και ούτω καθεξής, στο Facebook, όπου πωλούνταν ακίνητα στην Ευρώπη, στη Δυτική Ευρώπη. Συνήθως επρόκειτο για εξοχικές κατοικίες ή τέλος πάντων για κατοικίες που, κατά κύριο λόγο, θα ήταν κατάλληλες για τέτοια χρήση.

Τοσκάνη, νότια Γαλλία, βόρεια Ισπανία, Πορτογαλία, Μαδέρα, ήταν μερικοί από τους τόπους όπου βρίσκονταν αυτές οι κατοικίες. Τα κύρια χαρακτηριστικά τους ήταν δύο: επρόκειτο για μεγάλης έκτασης οικήματα, με αγρούς και κήπους, συνήθως ανακαινισμένα, συχνά με πισίνες, με στοιχεία παραμυθένια. Τί φαντάζεται ο καθένας μας όταν ακούει έπαυλη στην Τοσκάνη μέσα σε αμπελώνα; Ε, αυτό. Αυτό ήταν το πρώτο χαρακτηριστικό. Το δεύτερο, ήταν οι τιμές. Αρχοντικό 800 ετών με τρία υπνοδωμάτια, δύο μπάνια και τζάκι στην Οξιτανία, (νοτιοδυτική Γαλλία), πλήρως ανακαινισμένο, πουλήθηκε για 125.000 ευρώ. Ακίνητο 300 τμ στο Λανγκεντόκ, με πέντε υπνοδωμάτια, κήπο και πισίνα, πωλείτο έναντι 359.990 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και των αμοιβών των μεσιτών. Το αποκορύφωμα, ήταν ένας πύργος στο Λωζέρτ, επίσης στην Οξιτανία, με δώδεκα υπνοδωμάτια, κήπο, πισίνα, κλπ, κλπ, σε τιμή μόλις 899. 000 ευρώ.

Όπως γίνεται πιθανόν κατανοητό, με έλουσε κρύος ιδρώτας. Αναλογιζόμενος ότι στην Ελλάδα με αυτά τα χρήματα αγόραζες, ένα καλοδιατηρημένο κοτέτσι, στην πρώτη περίπτωση, πιθανόν ένα μεγάλο δυάρι στη δεύτερη και ίσως, ίσως, μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή μονοκατοικία, στην τρίτη περίπτωση, κάπου στην μέσα Μάνη.

Εδώ κάτι συμβαίνει. Κατανοώ πως υπάρχει πρόβλημα στέγης σε όλη την Ευρώπη και πως, ίσως τα παραδείγματα που ανέφερα να αφορούν μόνο εξοχικές κατοικίες -δυστυχώς έχω αρκετά χρόνια να βγω εκτός συνόρων, ίσως να σφάλλω λοιπόν- και να μην ισχύουν, αναλογικά και για τα διαμερίσματα ή τις κατοικίες στα μεγάλα αστικά κέντρα. Αλλά και πάλι. Όταν για οικόπεδο λίγων μέτρων στην Κύθνο ή στην Τζιά, τα νούμερα που ακούγονται είναι εξωφρενικά φτάνοντας -το έχω ακούσει με τα αυτιά μου- μέχρι και το εκατομμύριο για τα Λουτρά της Κύθνου (τα οποία παρεμπιπτόντως προσωπικά λατρεύω καθώς ήταν ο τελευταίος σταθμός των διακοπών για τουλάχιστον μια εικοσαετία), ε, δεν μπορεί, κάτι μας ξεφεύγει. Και όχι, δεν είναι εξαιτίας του Airbnb.

Και δεν καταλαβαίνω, τί είναι αυτό που δικαιολογεί τις -απλησιάστες για τη μέση αστική τάξη- τιμές στη Μάνη, προκειμένου να αγοράσει κανείς μια αγροικία, τη στιγμή που, σε τοπία που λίγο διαφέρουν από την ηρωική χερσόνησο, μπορεί κανείς να αγοράσει μια πολυτελέστατη κατοικία.

Ξεκαθαρίζω εδώ. Δεν ξέρω τί συμβαίνει, ούτε γιατί συμβαίνει, ό,τι συμβαίνει. Πάντως όλο αυτό -σε συνδυασμό με όλα αυτά που διαπιστώνουμε καθημερινά και ως προς τις τιμές τόσο αγοράς όσο και ενοικίασης των κατοικιών στην πατρίδα μας- μοιάζει με φούσκα. Και κάποια στιγμή, οι φούσκες σπάνε. Κι αν είναι από μπαλόνια, μένει ο αέρας, αλλά αν είναι δερματικές, συνήθως βγάζουν πύον. Με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται.

**Ο Ευάγγελος Κούμπουλης είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας

Διαβάστε ΕΔΩ περισσότερα άρθρα του Ευάγγελου Κουμπούλη