«Βλέπω μία κατήφεια σήμερα στο διαδικτυακό μας καφενείο, η οποία, για μένα, δεν είναι δικαιολογημένη. Η κατήφεια έχει να κάνει με τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ. Το κίνημα της «Αλλαγής», δεν θέλησε την αλλαγή, ακολουθήσει την πεπατημένη δίνοντας την πρωτιά στο νυν πρόεδρο του και την δεύτερη θέση στον, τύποις, δήμαρχο Αθηναίων. Αμφότεροι, θα κονταροχτυπηθούν στο δεύτερο γύρο για το ποιος τελικά θα αναλάβει την ηγεσία του κινήματος.
Προσωπικά δε βλέπω τίποτα κακό σε αυτό. Νομίζω πως οι φίλοι που δυσφορούν, είναι γιατί έχουν κάνει ένα πολύ σοβαρό πολιτικό λάθος· θεώρησαν ως πιο αξιόλογες, πιο σοβαρές, καλύτερες, με δυο λόγια, για την ηγεσία του κόμματος τις υποψηφιότητες της Άννας Διαμαντοπούλου, κατά πρώτο λόγο, και του Παύλου Γερουλάνου κατά δεύτερο. Πέφτουν όμως έξω.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί θεωρείτε σημαντικό πολιτικό asset η Άννα Διαμαντοπούλου. Ωραία παρουσία, στυλ που θυμίζει ή θέλει να θυμίζει κάπως αυστηρή φιλόλογο που πιθανόν είχαμε στο γυμνάσιο, άνεση λόγου. Αυτά είναι όλα κι όλα τα προσόντα της. Από την άλλη πλευρά, ενώ διατυμπανίζει πως είναι στην πολιτική από τα 25 της, με δυσκολία βρίσκει κανείς να έχει πράξει κάτι ουσιαστικά αξιόλογο και σημαντικό στην όλη πολιτική πορεία της, πλην ενός αμφιλεγόμενου νόμου για την Παιδεία, καλών προθέσεων, πλην όμως ανεφάρμοστου επί του πεδίου. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο νόμος της δεν εφαρμόστηκε και όχι επειδή τον πολέμησαν οι σκοτεινές δυνάμεις – μιλάμε για ένα νόμο που είχαν ψηφίσει πάνω από 200 βουλευτές. Πέραν αυτών ουδέν. Πως τώρα και γιατί, θεωρούσαν κάποιοι, πως η 65χρονη πολιτικός από την Κοζάνη, με ιδέες και αντιλήψεις περί εκσυγχρονισμού κατευθείαν βγαλμένες από τη δεκαετία του ‘90, θα οδηγούσε το ΠΑΣΟΚ στο μέλλον και θα αποτελούσε το σοβαρό αντίποδα απέναντι στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτό είναι κάτι που ομολογώ πως δεν μπορώ να καταλάβω.
Ο έτερος Καππαδόκης, είχε καλύτερη τύχη από την συνυποψήφιά του, πλην όμως έμεινε κι αυτός εκτός νυμφώνος, και αναφέρομαι βεβαίως στον Παύλο Γερουλάνο. Για την πολιτική του πορεία, από τότε που τον εισήγαγε στην πολιτική ο ΓΑΠ – με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, έχοντας κάνεις υπόψιν το σύνολο των ανθρώπων τους οποίους έβαλε στην πολιτική ο ΓΑΠ – και έγινε υπουργός και υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, δεν θα σχολιάσω κάτι. Θυμάμαι μόνο πως, στα χρόνια που ήταν υφυπουργός και υπουργός, ήταν από τους αγαπημένους του Στέφανου Κασιμάτη. Και ότι υπήρξε ένας από τους χειρότερους υπουργούς Πολιτισμού της χώρας, κάτι εξαιρετικά σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς πως, οι περισσότεροι υπουργοί Πολιτισμού της χώρας ήταν από μέτριοι έως κακοί. Ο δε πολιτικός λόγος που εκφέρει, θυμίζει μαθητή του Κολλεγίου, που προσπαθεί να μιμηθεί τη συμπεριφορά και το στήσιμο μαθητή ΕΠΑΛ στην Γκράβα. Κάτι δηλαδή που προκαλεί θυμηδία.
Κοινό χαρακτηριστικό των δύο υποψηφιοτήτων; Το παλιό. Βγάζουν κάτι παλιό, κάτι που μυρίζει κλεισούρα και ναφθαλίνη. Κάτι vintage, για να μιλήσουμε με διαφορετικούς όρους. Δεν μπορούν να εκφράσουν μία σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία η οποία μάλιστα να είναι ανταγωνιστική προς το φιλελεύθερο κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Λένε πράγματα, κυρίως η Άννα Διαμαντοπούλου, που κάποτε μπορεί να ήταν προχωρημένα και εκσυγχρονιστικά, σήμερα όμως είναι παρωχημένα και ξεπερασμένα από την ίδια την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.
Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι χαζός. Ψήφισε τον Ανδρουλάκη πρώτο, όχι γιατί στο πρόσωπο του βλέπει τον μεγάλο ηγέτη, τον αυριανό πρωθυπουργό, τον άνθρωπο που θα κατατροπώσει επιτέλους τον Μητσοτάκη. Βλέπει έναν ευσυνείδητο «ΠΑΣΟΚο». Γιατί το βασικό πλεονέκτημα του Νίκου Ανδρουλάκη σε αυτές τις εκλογές, είναι ότι, μην μπορώντας να προβάλλει άλλωστε τα (όχι και πολλά) πολιτικά του χαρίσματα, προέβαλε το ΠΑΣΟΚ. Τον βοήθησαν σε αυτό και οι αντίπαλοι του, αφού ασκώντας κριτική, άδικη πολλές φορές, στον ίδιο, φαινόταν σαν να ασκούν κριτική στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Λογικό να βγει κερδισμένος. Και αν είναι και ο νικητής του επόμενου γύρου, είναι βέβαιο πως θα κρατήσει το μαγαζί, θα το πάει και δύο κλικ παραπάνω – όχι περισσότερο – και θα περιμένει να βρεθεί ο αληθινά καταλληλότερος που θα μπορέσει να φέρει ξανά το ΠΑΣΟΚ σε τροχιά εξουσίας.
Ως προς το πλασάρισμα του Χάρη Δούκα στην δεύτερη θέση και αυτό έχει την εξήγηση του. Πέραν του γεγονότος ότι ο συριζόμορφος πολιτικός του λόγος ασκεί έλξη σε ένα μεγάλο μέρος του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ, πείθει πως, τώρα που είναι υπό διάλυση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να επαναπατρίσει τους -ας μη γελιόμαστε- αλλοτινούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που αυτομόλησαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα στην κορύφωση της κρίσης της περασμένης δεκαετίας, και άρα να δημιουργήσει «μια μεγάλη ΚεντροΑριστερά». Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως, αν εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο part time δήμαρχος Αθηναίων, το ΠΑΣΟΚ θα διαλυθεί. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.»
*Ο Ευάγγελος Κούμπουλης είναι ιστορικός και υπ. Διδάκτωρ του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ
Διαβάστε ΕΔΩ περισσότερες απόψεις
