Ήταν μια εκπληκτική πράξη γενναιότητας σε μια εποχή που η απόγνωση επικρατούσε, καθώς οι χιτλερικές δυνάμεις κατέκλυζαν την Ελλάδα. Αυτή η πράξη έδινε ελπίδα και αναστολή σε μια Ευρώπη που ήταν υπό τον έλεγχο των Ναζί. Την πρωία της 30ης Μαΐου 1941, δύο νεαροί , Μανώλης Γλέζος και Λάκης Σάντας, πραγματοποίησαν μια από τις πιο θρυλικές πράξεις αντίστασης στην ιστορία, ανέβηκαν στον Ιερό Βράχο με σκοπό να κατεβάσουν τη γερμανική σημαία του Γ’ Ράιχ.
«Κοίταξα προς την Ακρόπολη κι έμεινα. Η σβάστικα, το ναζιστικό σύμβολο, ένας πελώριος βραχνάς, στιγμάτιζε το λευκό κάλλος του πανάρχαιου μνημείου του πολιτισμού και πλάκωνε τον ουρανό της Αθήνας», θυμάται ο Μανώλης Γλέζος. Ήταν μια συμβολική πράξη, εξηγεί ο Λάκης Σάντας: «Το κάναμε με σκοπό να δείξουμε στους Γερμανούς ότι ο ελληνικός λαός δεν ηττήθηκε, αλλά εξακολουθεί να αντιστέκεται στη φασιστική βία των ναζιστικών στρατευμάτων, τα οποία κατείχαν την Ελλάδα».
Το εγχείρημά τους στέφθηκε με επιτυχία τη νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941. Αυτό το μεμονωμένο ηρωικό κατόρθωμα αναπτέρωσε το ηθικό όλων των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων, που υπέφεραν κάτω από το γερμανικό ζυγό.
Τα ονόματα του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα έμειναν άγνωστα ως την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου 1945, οπότε πρώτος ο «Ριζοσπάστης» και την επομένη η «Εστία» τα αποκάλυψαν, παραδίδοντας τους στις σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας. Οι δύο ήρωες της Εθνικής Αντίστασης μιλούν επίσης για εκείνη την περίοδο, για τα σχέδια των Γερμανών και για τα υπόλοιπα αξιόλογα επιτεύγματα της ελληνικής αντίστασης.
H αφήγηση του Μανώλη Γλέζου
Ο Μανώλης Γλέζος αφηγούνταν ως εξής μετά την απελευθέρωση την παράτολμη ενέργεια τους:
“…Φτάσαμε σε μια πορτίτσα ξύλινη, που ’φραζε το άνοιγμα που υπάρχει εκεί που αρχίζουν τα τείχη. Στην είσοδο, που κατά τους αρχαιότερους Αθηναίους μπαινόβγαινε το ιερό φίδι του Παρθενώνα. Ευτυχώς, το λουκέτο δεν ήταν κλειστό. Σπρώξαμε και μπήκαμε. Είχαμε φτάσει. Με κομμένες τις αναπνοές ρίξαμε ένα βλέμμα γύρω μας: δεξιά τα Προπύλαια, απέναντι ο Παρθενώνας, αριστερά το Ερεχθείο, ψηλά, μεγαλόπρεπα, φωτίζονταν υποβλητικά απ’ το φεγγάρι. Τα σπασμένα μάρμαρα σκόρπια παντού, κάτω απ’ το διόχρωμο εκείνο φως, παρουσιάζουν περίεργα σχήματα.
Προς το παρόν, κανένας Γερμανός δε φαινόταν. Σκυφτοί καθώς είμαστε, κρυβόμενοι πίσω απ’ τα μάρμαρα, προχωρούσαμε. Κάπου κάπου πετούσαμε μακριά κανένα πετραδάκι, ώστε να δημιουργείται θόρυβος έξω από κει πού ευρισκόμεθα εμείς, ώστε, αν υπήρχε κανένας σκοπός, να προσέξει προς τα εκεί και ν’ αποφύγουμε εμείς τον κίνδυνο. Ως την ώρα δεν είδαμε ούτε ίχνος σκοπού. Εδώ, όμως, ήταν τα σκούρα: μήπως σ’ εκείνο το κυκλικό τειχάκι υπήρχε κανένας; Για πολλή ώρα, πίσω απ’ τη σκιά του βόρειου τείχους, σταματήσαμε. Έπειτα όμως, θαρραλέα προχωρήσαμε προς τη βάση του κοντού. Δεν υπήρχε κανένας. Από πάνω μας κυμάτιζε το φασιστικό σύμβολο. Λύσαμε το συρματόσχοινο κι αρχίσαμε να τραβάμε για να την κατεβάσουμε. Μα τα σύρματα δεν άκουγαν.
Είχαν μπλεχτεί. Η σημαία δεν κατέβαινε. Τι έπρεπε να γίνει; — Να κατέβει η σημαία! απαντούσε η φωνή της συνείδησης, η φωνή του σκλαβωμένου λαού! …Το μυαλό δούλευε γρήγορα. Άρπαξα το σιδερένιο κοντό κι άρχισα ν’ ανεβαίνω, έπιασα τη σημαία κι άρχισα να την τραβάω. Τίποτα όμως. Δεν έπεφτε Κουράστηκα και κατέβηκα. Δεύτερη απόπειρα έφερε τα ίδια αποτελέσματα. — Τώρα, Λάκη, η σειρά σου, είπα στο σύντροφο μου.
Όμως ούτε κείνος μπόρεσε. Για τρίτη φορά, τότε, αναρριχιέμαι με λύσσα – με δόντια και με χέρια κρεμάστηκα από τη σημαία. Και τώρα, όμως, τίποτα. Η σημαία, όμως, έπρεπε να κατεβεί. Και κατέβηκε! Και να πώς: το σιδερένιο κοντάρι υποβασταζόταν από τρία συρματόσχοινα.
Τα λύσαμε από κει που ήταν δεμένα και δίνοντας παλμικές κινήσεις στο κοντάρι τα ξεμπλέξαμε και η σημαία έπεσε επάνω μας και μας κουκούλωσε. Ξεκουκουλωθήκαμε και βάζοντάς την κάτω, αγκαλιαστήκαμε και χορεύαμε πατώντας τα φασιστικά σύμβολα! Εκείνη την ώρα το φεγγάρι χανόταν πίσω απ’ το Αιγάλεω.
Κόψαμε από ένα κομμάτι ο καθένας, εκεί κοντά στον αγκυλωτό σταυρό. Τα κομμάτια αυτά τα πήραμε μαζί μας, αλλά στον καιρό της τρομοκρατίας οι μανάδες μας τα ’καψαν”!
Η μεταπολεμική καταδίωξη των δύο ηρώων
Μετά τον πόλεμο ο Γλέζος εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ριζοσπάστης, ενώ αργότερα υπήρξε διευθυντής και της εφημερίδας Αυγής. Ωστόσο, γρήγορα συνελήφθη για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, φτάνοντας μάλιστα να καταδικαστεί, από το μετεμφυλιακό ανώμαλο καθεστώς σε θάνατο τρεις φορές. Οι συνεχείς δικαστικές του περιπέτειες προκάλεσαν συχνά την αντίδραση της ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης. Ο Μανώλης Γλέζος βραβεύτηκε το 1962 από την ΕΣΣΔ με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Την περίοδο της πρώτης μεταπολεμικά δίωξης του Γλέζου, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκωλ τον χαρακτήρισε ως τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης». Πέθανε στις 30 Μαρτίου 2020 σε ηλικία 98 ετών.
Ο Λάκης Σάντας μετά το ηρωΪκό κατόρθωμα με το φίλο του Μανώλη Γλέζο, εντάχθηκε το 1942 στην ΕΠΟΝ και το 1943 βγήκε στο βουνό ως αντάρτης του ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες στην Αιτωλοακαρνανία, τη Φθθιώτιδα και την Ατικοβοιωτία και το 1944 τραυματίστηκε. Μετά την απελευθέρωση γνώρισε κι αυτός διώξεις όπως όλοι οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία και το 1947 φυλακίζεται στην Ψυτάλλεια, απ’ όπου το 1948 στέλνεται στη Μακρόνησο. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Απριλίου 2011 σε ηλικία 89 ετών.
Διαβάστε ΕΔΩ περισσότερες πληροφορίες
